Een frisse fortenwandeling

Om de trainingen voor de Vierdaagse van Nijmegen toch enigszins vol te houden, hebben A en ik besloten samen een kleine wandeling te maken rondom Utrecht. Omdat die routes over het algemeen leuk en goed omschreven zijn, hebben we ervoor gekomen om de Groene Wissel Wandeling te gaan lopen. Na wat heen en weer gemaild te hebben, kom ik na een treinreis zonder problemen aan in Utrecht, alwaar A mij al opwacht met heerlijke bosbessenmuffins die ze snel nog even heeft gekocht en die we in de aansluitende trein naar Overvecht opsmullen - het zal wel weer geen calorieneutrale dag worden ben ik bang.

Utrecht Overvecht is niet per se de meeste inspirerende omgeving en, hoewel we bijzonder gecharmeerd zijn van de glijbaan die haastige forenzen in staat stelt snel de trap bij het station te omzeilen, we moeten ons dan ook goed vermannen om de dag niet al te chagrijning te beginnen. Drukke wegen, saaie flats en een standaard winkelcentrum vormen nu eenmaal niet een habitat waar de gemiddelde wandelaar zich thuisvoelt. Het is wel een voordeel dat we in een open etablissement nog even de blaas kunnen legen, maar toch zijn we blij wanneer we na het oversteken van een drukke rotonde op de Gageldijk aankomen. Deze ventweg (die parallel loopt aan de ongetwijfeld eeuwen jongere Karl Marxdreef) vormt een natuurlijke grens tussen de stad aan onze linker- en de polder aan onze rechterhand.

Aan het eind van deze Gageldijk bevindt zich Fort de Gagel: één van de forten van de Nieuwe Hollandse Waterlinie en één van de uiteindelijk drie forten waar onze wandeling van vandaag langs voert. Een mooi plaatje: een oud fort dat met een ophaalbrug verbonden is met de dijk waarop een fraai (en blijkbaar gewoon bewoond) huis staat. We beklimmen het fort en bedenken ons hoe het moet zijn geweest om in dit garnizoen gelegerd te zijn. We hebben een kleine discussie over het verdere verloop van de route en we lopen -bijna traditioneel-een klein stukje verkeerd.

De route leidt ons nog een paar honderd meter verder over de Gageldijk, waarna we deze rechtsaf verlaten. We komen nu aan bij de Maarsseveense Plassen. In onze beleving moeten we hier omheen lopen om uiteindelijk het omringende bossage 'via een hek' te verlaten. Druk in gesprek houden we het water aan onze linkerhand. Het is inmiddels zo hard gaan waaien dat schuimende golven breken op de zuidoostelijk gelegen korte kant van deze grote waterpartij; we hebben inmiddels gecapituleerd en beide onze poncho's aangetrokken. Wanneer we de eerste ronding hebben genomen en ons aan de lange zijde van de plas bevinden, zien we erg fraaie, bijna Oude Hollands aandoende, vergezichten over het water. Aan de landkant staan grote dure huizen. Een recreatieterrein doet vreemd aan in deze winterwind.

Als we de ronde bijna voltooid hebben, komen we er achter dat we weer eens verkeerd zijn gelopen. Volgens de route hadden we het water aan onze rechterhand moeten houden. Het gevolg is dat we de korte kant nu twee keer moeten lopen - net heel lang, maar wel frustrerend dat we er weer niet in zijn geslaagd een route in één keer goed te lopen. Ik neem me voor voor een volgende keer de route eerst helemaal uit te tekenen op de kaart; voor mij werkt dat beter dan een tekstuele beschrijving. Bij een t-splitsing waar we volgens de beschrijving links hadden moeten gaan, gaan we nu rechts en daar komen we inderdaad bij een 'houten hek', via welk we het natuurgebied kunnen verlaten. We slaan rechtaf, de Westbroekse Binnenweg op.

We lopen nu weer op herkenbaar Hollands landschap. Houten hekken, omgeploegde akkers en doorgaande wegen. Een duidelijk niet op dit weer gekleedde dame vraagt ons de weg naar de sauna. Het verkeer raast langs. Ik ben blij wanneer we na een bushalte weer een afslag moeten nemen die op een wat rustiger weg uitkomt: de Kooijdijk. Een caravan-opslagplek, grote boerderijen en buitenhuizen. Achter een hek slaat een heel klein hondje aan wanneer we langslopen, hierbij zijn dreiging nog groter maken door als een idioot rondjes te draaien. We moeten hier erg om lachen maar beseffen ons tegelijkertijd dat dat zielig is: hij doet zo z'n best. Het weer klaart wat op. Aan de horizont aan onze rechterkant ontwaren we de Domtoren.

We verlaten de Kooijdijk door rechtsaf een fietspad op te gaan. Een dame op skeelers komt ons tegemoet, aan onze linkerhand een mooie, veraf gelegen hoeve en een ingestort huis. Het landschap ademt oudheid uit; een gevoel dat nog versterkt wordt door het tweede fort van die dag: het Fort Ruigenhoeksedijk. Veel bunkers op een aarden ophoging met hier omheen verschillende kleine huizen. Opnieuw het onwerkelijke gevoel van de garnizoenen die hier gelegerd zijn geweest, opnieuw de vraag wat de recreatieve waarde van militaire historische plekken is. In vroeger tijden was dit overduidelijk de belangrijkste weg van het oosten naar Utrecht, en we lezen dat hier ook een tijd een trein heeft gelopen. Grappig dat we daar nu niets meer van terugzien.

Na nog een ruime kilometer komen we weer aan op de Gageldijk, die we dit keer de andere kant aflopen, richting het laatste fort van de dag: Fort Blauwkapel, één van de grootste forten van de Waterlinie. Na een korte sanitaire expeditie in een groot tuincentrum, sluipen we door een hek, daar geplaatst in verband met werkzaamheden, en wandelen over wat later het midden van het fort zal blijken te zijn. Het conglomeraat wat zich hier heeft gevestigd ademt de sfeer van een heel klein dorp, compleet met kerk en kippen. Grappig om zoiets te ontwaren: een heel erg plattelands-aandoend geheel onder de rook van de vierde stad van het land. We besluiten hier van de route af te wijken en naar het centrum van Utrecht door de lopen.

De route de stad in is grappig. Van grote doorgaande wegen komen we steeds meer op kleine stadsweggetjes terecht. Wanneer we via de Kleine Singel uiteindelijk op de Wittevrouwensingel terechtkomen, wordt het voor mij ook een beetje sentimental journey: de laatste keer dat ik hier liep was in een ander leven, in oktober 2009. Ook de wandeling over de Voorstraat het centrum in brings back memories: niet alleen heb ik hier in het kader van de PSAU vaak gesprekken met studenten gevoerd, maar ook heeft M een tijd hier gewoond. Ik heb wel een zekere band met Utrecht, realiseer ik me eens te meer.

Uiteindelijk komen we aan bij het doel van onze wandeling: Belgisch biercafé Olivier, gevestigd in een schuilkerk aan de Achter Clarenburg nummer 6. Omdat het zaterdagmiddag en slecht weer is, is het behoorlijk druk dus moeten we ons eerste biertje staande drinken. Ik weersta de neiging om een heel lekker uitziend bier te bestellen nadat mij door het dienstdoend barpersoneel is verteld dat dat ruim tien procent alcohol bevat. Gelukkig kunnen we na enige tijd toch een plaatje aan een tafel bemachtigen (hoewel we natuurlijk liever aan de bar willen zitten, maar de schijnbare habituées maken vooralsnog geen aanstalten hun plek aan ons af te staan). Belgische frieten en nog wat meer bier doen ons heel goed. Een koude maar fijne wandeling. In de trein terug naar het noorden raak ik in gesprek met Marloes die helaas in Meppel de trein verlaat voordat we gelegenheid hebben gehad nummers uit te wisselen.

Vorige wandeling

Volgende wandeling

Wat: koude en natte januariwandeling
Wanneer: zaterdag, 21 januari 2012
Waar: Overvecht en Utrecht
Afstand: 21,7 kilometer

x/html 1.0 valid