Wandeling bij Winterswijk

Hoewel ik er vooralsnog van uitga de Nijmeegse Vierdaagse dit jaar niet mee te lopen, vind ik het wandelen met het groepje toch leuk genoeg om in ieder geval de trainingen wel mee te doen. Planmatig is het altijd een hoop gedoe om alle vier de mensen waar dat groepje uit bestaat op dezelfde datum op dezelfde plek in het land te krijgen, dus we waren blij toen we uiteindelijk de zesde maart als eerste trainingsdag hadden gepland. Helaas waren door ziekte twee van de vier mensen geveld, dus uiteindelijk vertrokken A en ik samen vanaf station Winterswijk voor een mooie wandeling op een zonnige zondag in een ons onbekend terrein.

De wandeling van vandaag was een aangepaste versie van een beschreven wandeling langs de grens van Gelderland. De oorspronkelijke wandeling maakt echter geen cirkeltje, wat in ons geval lastig is omdat we moeten beginnen en eindigen bij het station van Winterswijk. We hebben de route dus omgedraaid en een lange lus vervangen door de terugweg naar het station. In totaal zou het zo'n twintig kilometer zijn, wat een mooie afstand is voor een eerste echte wandeling. Omdat A noch ik beschikking hadden over een printer, heb ik de route tekstueel omschreven en met mijn camera foto's gemaakt van mijn mac waarop de route op afstandmeten.nl wordt weergegeven. Best een handig idee, zou je denken....

Winterwijk zelf is niet zo heel interessant, zeker niet op zondag, dus we zijn blij wanneer we al vrij snel de bebouwde kom verlaten om op een zandpad terecht te komen. Dit zandpad, de Oude Bocheltsebaan, leidt ons in een lommerrijke omgeving waar blijkt dat veel meer mensen deze mooie zondag hebben uitgekozen voor een wandelingetje; het is redelijk druk op dit deel van het traject. We steken een fraai aangelegd bruggetje over en wandelen langs een snel stromend riviertje, waar A haar geologische inzichten kan tonen door het onstaan van meanders aan te wijzen. Het geluid van de hoeven van het paard dat achter ons dezelfde houten burg over loopt doet denken aan hoge hakken. Vogels vliegen over.

Wanneer het zandpad een verharde weg kruist is het tijd ons te oriënteren. In mijn notities staat dat we op een gegeven moment naar links moeten en het lijkt alsof dat moment nu is aangebroken. Na enig zoeken en ronddolen blijkt echter dat de afslag al vóór het bruggetje ligt. We verbazen ons over de aantrekkingskracht van zo'n bruggetje, vooral als bij nadere inspectie van mijn gefotografeerde kaart blijkt dat het juist dat water is wat we enige tijd aan onze rechterhand moeten houden. Handig, die foto's, maar je moet er wel gebruik van maken. Glimlachend lopen we terug en het blijkt dat de route langs het watertje ook schitterend is, dus we zijn er erg blij mee.

Te langzaam

Na enige tijd komen we bij een redelijk drukke weg uit, de N319, die we oversteken en een stukje moeten volgen. Zo'n drukke weg is niet per se heel prettig om langs te wandelen, dus we zijn blij wanneer we de weg naar rechts vinden. Dit blijkt evenwel een weg te ver te zijn; we hadden toch de weg moeten hebben waar het bord 'Eigen weg' bij stond. Door deze tweede fout in de navigatie nemen we ons voor wat beter op te letten. Hoewel het landschap fraai is en het weer mooi, willen we voorkomen dat we al te ver van de geplande route afwijken, te meer omdat de zon om half zeven onder gaat en we dan toch wel terug moeten zijn.

De weg vervolgt kronkelig, waarbij verharde wegen worden afgewisseld met zandpaden. Na wat omzwervingen komen we na kilometer negen opnieuw uit bij de N319. Op de oorspronkelijke routekaart staat op deze positie een koffiekopje afgebeeld, en er blijkt hier inderdaad aan de weg een etabissement te zitten - café Schreurs geheten. Het ziet er behoorlijk donker en uitgestorven uit, maar er staat wel 'open' op de deur. Binnen zit een klein groepje mannen aan een tafel biertjes te drinken en de zondag weg te werken. We bestellen koffie, gaan aan het raam in de zon zitten en bespreken de route tot dusver. Het blijkt dat we te langzaam gaan (over de eerste negen kilometer hebben we ruim twee uur gedaan) en besluiten wat sneller te lopen, niet overal bij stil te staan en vooral de route wat nauwkeuriger in de gaten te houden.

Na de sanitaire stop vervolgt de weg tussen twee akkers door die eruit zien alsof het net heeft gesneeuwd. Boeren hebben kalk ofzo op de grond hebben gespoten; dit om de grond te verarmen, onderwijs A. Het landschap begint nu werkelijk te glooien en we vragen ons af of we hier zouden kunnen wonen. A zou een sportschool missen; ik zou problemen hebben met de logistiek van het boodschappen doen. Grote hoeves liggen verscholen in het landschap, een enkele grensbewoner groet ons vriendelijk, een vriendelijke waakhond komt ons kwispelend tegemoet, schapen kijken ons verbaasd na.

Grensgebied

Vlak voor kilometer elf stuiten we op een klein stenen poortje, dat de grens met Duitsland markeert. Op een bord staat dat je de grens alleen te voet mag oversteken, en dan ook nog alleen maar tussen zonsopgang en zonsondergang. We maken even een kleine uitstap naar Die Heimat (wat mijn foto van de dag oplevert) en lopen vervolgens langs de grens richting het zuidwesten. Hier eindigt de voorgeschreven route en begint feitelijk onze weg terug naar Winterswijk. Twee lange rechte stukken weg die we moeten volgen strekken zich voor ons uit, maar het landschap is fraai, afwisselend en onbekend genoeg om de relatieve saaiheid ervan te maskeren. Grote huizen langs de weg doen vermoeden dat botersmokkelaars hier vroeger goeie zaken hebben gedaan. A besluit de volgende keer een boor mee te nemen om te kijken wat voor grond dit is; ik vraag haar zich de volgende keer voorafgaand aan de wandeling in te lezen in de geologische gesteldheid van het gebied wat we gaan belopen. Het is nog steeds zonnig en er rijdt ons maar zelden een auto voorbij.

De aard van de route heeft tot gevolg dat we een aantal wegen twee of meer keer kruisen, en we krijgen het idee dat we de omgeving beginnen te leren kennen, al was het alleen maar om de inmiddels familiaire straatnamen die we tegenkomen: De Slingerweg, Meester Brouwerlaan, Oude Bocheltsebaan... Maar de lommerrijkheid van het gebied verhoedt dat de vergezichten ook steeds hetzelfde zijn. Wanneer we weer in de buurt van Winterswijk beginnen te komen, krijgen we als toetje van de wandeling een bijzonder mooi conglomeraat van huizen gepresenteerd, gecentreerd rond een kleine sluis. Een bijna niet Nederlands aandoend beeld: een waterrad, een schelpenpad en, aan de overkant van het water, Gasterij de Gulle Waard: een waarschijnlijk erg goed restaurant. We nemen ons voor hier ooit te gaan eten. Een kunstenaar heeft een informatiezuil gemaakt, waar je moet pompen om gesproken informatie te krijgen. Een grensbewoner heeft twee kanonnen in zijn tuin staan.

We komen Winterswijk weer binnen en na enig zoeken vinden we een aardige kroeg waar we een welverdiende pint drinken. En nog één. De uitbater blijkt in het dagelijks leven bij de Rabobank te werken en dit als hobby erbij te doen. We checken de vertrektijden van de trein, en moeten ons een beetje haasten of een uur wachten. We besluiten het eerste te doen. Het was een fijne dag en een mooie wandeling; jammer dat M en M er niet bij waren.

Vorige wandeling

Volgende wandeling

Wat: eerste vierdaagsetraining
Wanneer: 6 maart 2011
Waar: Ten oosten van Winterswijk
Afstand: 22,5 kilometer
Laatste wijziging: 12 april 2011
xthml 1.0 strict valide